Halk “Bize bereketli geldin” demekle bu kelimenin Allah’a nispeti hâlinde kasdedilen anlamı kasdetmemektedir. Onlar sadece senin gelişinle bize bereket geldi demek isterler. Bereketin insana izâfe edilmesi ise sahîhtir. Aişe’nin kaybettiği kolyesi sebebiyle teyemmüm âyeti nazil olduğu zaman Useyd b. Hudayr şöyle dedi: “Ey Ebû Bekir’in ailesi, bu sizin ilk bereketiniz değildir.” (Buhari, Muslim)

Bereket talebi iki şeyden hali değildir:
Birincisi: Kur’ân-ı Kerîm gibi meşru ve malum bir şeyle bereket talebinde bulunmaktır. Allah teâlâ şöyle buyurmaktadır: “Bu (Kur’ân), mübarek bir kitaptır.” (En‘âm: 92). Çünkü Kur’ân’a tutunan ve onunla cihâd eden kişi başarıya ulaşır. Allah teâlâ pek çok ümmeti onunla şirkten kurtarmıştır. Tek bir harfine on sevap verilmesi onun bereketindendir. Bunlar insanın gayretini ve vaktini artırır.

İkincisi: İlim gibi hissedilen ve bilinen bir şeyle bereket talebinde bulunmaktır. Bu kişi onun ilmi ve hayra daveti ile teberrük eder. Useyd b. Hudayr şöyle demişti: “Ey Ebû Bekir’in ailesi, bu sizin ilk bereketiniz değildir.” Çünkü Allah teâlâ bazı kimselerin elinden diğer bazılarının elinden vermediği hayrı verir.

Burada bir de mevhum ve bâtıl bereketler vardır. Mesela yalancı düzenbazlar, velî olduğunu iddia ettikleri falanca ölünün size bereket indirdiğini ve benzeri şeyleri iddia ederler. Bunlar hiçbir etkisi olmayan bâtıl bereketlerdir. Bu işte şeytanın bir etkisi olabilir. Fakat bu da olsa olsa şeytanın bu şeyhe hizmet edeceği ve fitne sebebi olacak maddi etkilerdir.

Bu bereketlerin bâtıl bereketler mi yoksa sahîh bereketler mi olduğunun nasıl bilineceğine gelince, bu da kişinin haline bakarak bilinir. Eğer takvâ sahibi, sünnete bağlı ve bid‘atlerden uzak Allah dostlarından bir kişi ise Allah bir başkasının eliyle vermediği bereket ve hayrı onun eliyle verebilir. Fakat Kitap ve Sünnet’e muhalif biriyse veya bâtıla çağırıyorsa onun bereketi mevhum/hayali bir berekettir, bunları şeytan onun bâtılına yardım etmek üzere ortaya koymuş olabilir.

Şeyh Muhammed bin Salih el-Useymin
Soru ve Cevaplarla İslâm’ın Rukünleri Fetva no: 108